0 Λάβαρο στα χέρια του έφηβου η ΙΔΕΑ που λέγεται ΠΑΟΚ

«Λάβαρο στα χέρια του έφηβου η ΙΔΕΑ που λέγεται ΠΑΟΚ»!

Μια σκέψη με τριγυρίζει σαν ίωση εδώ και μερικές ημέρες. Είναι αιρετική. Τουλάχιστον για τους περισσότερους. Αλλά τι στο διάολο. ΠΑΟΚ είσαι.

Σκεφτόμουν λοιπόν πως έγινε τεράστιος αυτός ο σύλλογος.Με τίτλους; Όχι. Τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα ήταν και είναι αυτοσκοπός για άλλους. Για τους βρωμιάρηδες.

Εμείς όταν αυτά έρχονται τα γιορτάζουμε με τον τρόπο που ξέρουμε. Γιατί είναι παλικαρίσια και γνήσια. Όμως…

Πρέπει να υπάρχει κάτι που έκανε αυτόν σύλλογο το τρομακτικό μέγεθος που είναι σήμερα. Και τότε μου ήρθε.

Εύκολο να το πεις, δύσκολο να το δεχθείς. Όταν πρωτόρθαμε στην πόλη από την Πόλη, ήμασταν τα μιάσματα, οι γύφτοι, οι τούρκοι, οι παρακατιανοί.

Δεν χωρούσε στο μυαλό της «άρχουσας τάξης» πως είναι δυνατόν να τους κερδίζουν αυτοί οι ξυπόλητοι! Κι όμως. Τα γήπεδα γέμιζαν. Και το κίνημα γιγάντωνε!

Την δεκαετία του ΄80 ο ΠΑΟΚ πήρε ένα πρωτάθλημα. Το δεύτερο. Παρακαταθήκη της μαγιάς από την δεκαετία του ΄70.
Όμως ήταν η μοναδική ομάδα που κόντρα στην βρωμιά σήκωσε το κεφάλι.

Η αγανάκτηση έφερνε επεισόδια σε όλα τα γήπεδα. Όπου έπαιζε ο Δικέφαλος υπήρχε και αστυνομικός συντάκτης.
Οι πιτσιρικάδες που άρχισαν να νιώθουν από ποδόσφαιρο έβλεπαν ότι αυτός ο σύλλογος δεν υπάρχει μόνο για να παίζουν κάποιοι ποδόσφαιρο.

Υπάρχει για να αντιστέκεται στην παραμύθα που πουλά η πόλη-κράτος των Αθηνών από την ίδρυση του. Και φυσικά αρωγός της προσπάθειας των «μαρινάκηδων» γίνονταν κάθε φορά οι εφημερίδες, η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα.
Και ενίοτε η αθλητική «δικαιοσύνη». Που δικαιοσύνη να την κάνει ο Θεός βέβαια. Όχι γιατί οι αποφάσεις της είναι σωστές ή άδικες κατά την κρίση μας αλλά γιατί αυτά που έχουν ακουστεί κατά καιρούς στα δικαστήρια αποτελούν ύψιστη ύβρη προς αυτήν.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Τιμωρούν όποιον γουστάρουν, γιατί έτσι γουστάρουν και όσο γουστάρουν. Και με τις ομοφυλόφιλες αποφάσεις τους, σε βάζουν στην διαδικασία να βγάλεις μετά από λίγο καιρό το μίσος σου, την οργή σου, στον δικό τους μισητό και αιώνιο αντίπαλο!

Καταλάβατε τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.

Και αναρωτιέμαι σήμερα τι πρέπει να επιλέξω. Να διεκδικήσω μέχρι τέλους το «στημένο» κύπελλο τους ή να κατακτήσω ένα μεγαλύτερο τρόπαιο;

Την αξιοπρέπεια μου και τον αυτοσεβασμό μου…

Όλα αυτά που με έκαναν να νιώθω σαν μικρός θεός επειδή είμαι κομμάτι αυτής της ομάδας. Μετά από μεγάλη περιπλάνηση του ερωτήματος αυτού μέσα στον νου μου, αποφάσισα ότι πρέπει να δουν τις εικόνες του ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ της Τούμπας όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι της γης.

Κάλιο να μην είμαι παρών σε έναν τελικό κυπέλλου, σε ένα «στημένο» ακόμα πανηγυράκι, αρκεί να ξαναγίνει λάβαρο στα χέρια του κάθε έφηβου η ΙΔΕΑ που λέγεται ΠΑΟΚ!