0 Τα Σαββατοβραδα

Σαββατοβραδο...
Δεν λεει να περασει η ωρα...
Βγηκε εξω να κανει ενα τσιγαρο..
Οποτε αναβε τσιγαρο σκεφτοταν πως πρεπει να το κοψει καποια στιγμη...
Ηταν 5 χρονια γιατρος και δεν συμβαδιζε με την εικονα του να καπνιζει,και απο την αλλη να δινει συμβουλες σε καρδιακους και καρκινοπαθεις...

Οι βαρδιες του Σαββατου ομως ηταν πολυ κουραστικες...
Εκτος απο καποια μικροατυχηματα,η δηλητηριασεις απο το ποτο δεν του ειχε τυχει καποιο  σοβαρο περιστατικο στην βαρδια του Σαββατου....
"Καλυτερα ετσι " σκεφτηκε...
"Ναναι καλα ο κοσμος και να μην εχουμε δουλεια να κανουμε.."

Οι γιατροι και τα γραφεια κηδειων ειναι οι μονοι που ολος ο κοσμος τους ευχεται να μην εχουν ποτε δουλεια...

Πατησε την γοπα στην ασφαλτο,εβαλε τα χερια στις τσεπες,τραβωντας πισω την μακρια λευκη ποδια,και κινησε να παει μεσα...

- Γιατρε εχουμε επειγον περιστατικο..ατυχημα με μηχανη.Σε ζητουν μεσα γρηγορα.
Τοσα χρονια,και ακομη τσιμπαει η καρδια του,και σφιγγεται το στομαχι του,οταν ακουει την λεξη "επειγον".
Ακομη δεν συνηθισε στην ιδεα πως δουλεια του ειναι να κρατα μερικες φορες την ζωη των συνανθρωπων του στα χερια του...
Ο μικρος ειχε πιει λιγο παραπανω,και οδηγουσε ενα σκουτερακι..
Δεν ειχε φωτα...δεν φορουσε κρανος,του ξεφυγε σε μια στροφη το σκουτερακι και επεσε με δυναμη επανω στον μαντροτοιχο..
Τα πλευρα του κοντεψαν να τρυπησουν τα πνευμονια του,ενω λιγο ελειψε να ανοιξει το κεφαλι του στα δυο..
Ο μικρος εβγαζε δεν εβγαζε την νυχτα.
Δεκαέξι χρονων.!!
Την ωρα που τον επαιρναν μεσα εφτασαν και οι γονεις του που ειχαν ειδοποιηθει...
Η μανα του μολις τον ειδε σε τι κατασταση ηταν,φρικαρε..
Ο πατερας του αρχισε να κλαιει σαν μωρο..
Τον μεγαλωναν δεκαεξι χρονια,και τωρα τον εβλεπαν να ψυχομαχαει, μεσα στα χερια καποιου γιατρου..
-Γιατρε....τον γιο μου γιατρε...
Δεν ειχε την δυναμη,ουτε την συνοχη των σκεψεων,να ζητησει του γιατρου κατι συγκεκριμενο..
Αλλα δουλεια του γιατρου ειναι να καταλαβαινει τι ζητουν τα ματια των ανθρωπων γυρω του..
Ο γιατρος ηταν επανω στον μικρο σχεδον ολη την νυχτα...
Ανοιγε,εκοβε, εραβε,μελετουσε  ακτινες,αξονικη τομογραφια,τσεκαριζε τα μηχανηματα...
Εκανε οτι μπορουσε να κανει ενας γιατρος και ακομη παραπανω..
Ηξερε πως το ανθρωπιο σωμα ειναι ευαλλωτο,και οτι καποιες φορες οι προσπαθειες ειναι ματαιες,και ειναι καλυτερα να αφησεις τον ασθενη να φυγει ηρεμα χωρις να τον ταλαιπωρεις..
Λιγο το πεισμα του ομως,λιγο το ταλεντο του,λιγο το καθαρο μυαλο του,λιγο το οτι αρνιοταν να τα παρατησει ,ο μικρος γλυτωσε...

Η πρωτη κουβεντα της μανας ηταν..
-Ναναι καλα ο Θεος που γλυτωσε τον γιο μου γιατρε..
-Οι Θεοι δεν γλυτωνουν πλασματα κυρια μου.Αν ηταν ετσι δεν θα ερχοταν κανεις σε εμας.

Επιασε την βαλιτσα του,και κατακοπος ξεκινησε να παει σπιτι..
Στο τελος καθε βαρδιας η ιδια σκεψη..

"Οι ανθρωποι ποτε δεν θα εκτιμησουν την δυναμη που εχουν στα χερια τους"


Εαν δεν εχετε χρονο η δεν θελετε να σχολιασετε,ενα "μου αρεσει"ειναι το ιδιο καλοδεχουμενο.!!...
Ευχαριστω