ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΙ
Στα παραμυθια μου δεν υπαρχουν αγγελοι...δεν υπαρχουν νεραιδες..
αλλα ουτε και δρακοι..ισως εαν υπηρχε θυληκος δρακος..δεν ξερω..
αληθεια γιατι δεν υπαρχουν θηλυκοι δρακοι;
..η μηπως υπαρχουν..οχι στα παραμυθια, αλλα στην πραγματικη ζωη.!!!
Ηταν καποτε μια κοπελλα..πολυ ομορφη..αλλα τυφλη..
δεν ειχε δει ποτε της τον κοσμο..τον κοσμο που ακουγε..που οσφριζοταν..που ενοιωθε..αλλα δεν εβλεπε...!!
ειχε ομως τον καλο της..ειχε τον αγαπημενο της..που δεν εφευγε στιγμη απο το πλαι της..
και την αγαπουσε τοσο μα τοσο πολυ!! και τι δεν θαδινε για να την βλεπει ευτυχισμενη..
ηταν παντα στο πλαι της..πονουσε ηκαρδια του οταν επρεπε να της περιγραψει κατι..οταν επιμονα του ζητουσε να της πει τι ηταν αυτο που ακουγε..πως ηταν..
οι περιγραφες του λιττες,χωρις πολλα χρωματα..δεν ηθελε να την βλεπει να δακρυζει..δεν αντεχε τον πονο της..
καποια μερα καθως ηταν αγκαλιασμενοι και της φιλουσε το προσωπο..της υποσχεθηκε οτι θα κανει τα παντα για να μπορεσει να γινει καλα..για να μπορεσει να δει..
το προσωπο της φωτιστηκε..ελαμψε..και εκανε την καρδια του χιλια κομματια..και την υποσχεση του ..ορκο..!!
και εφτασε καποτε η μεγαλη στιγμη..μετα απο πολυωρες επεμβασεις,πολυμηνη αναμονη..ηταν η μεγαλη ωρα τωρα..
ανοιξε σιγα σιγα τα ματια της γεματη φοβο μηπως το σκοταδι εκεινο υπηρχε ακομη εκει..αλλα ΟΧΙ ..δεν υπηρχε πια σκοταδι..
ενα πρωτογνωρο φως την ελουσε !!!
υπηρχαν χρωματα..ποιο ειναι το κοκκινο? πιο το πρασινο,το μπλε το κιτρινο? δεν ηξερε και δεν την ενοιαζε..δεν θα ρωτουσε,κανεναν..θα το καταλαβαινε μονη της..
αρχισε να τοποθετει τους ηχους στις θεσεις τους..τους ηχους που τοσα χρονια ακουγε,
αλλα δεν ηξερε που ανηκουν..και της φαινοταν τοσο μαγικα ολα..ολα αυτα που ακουγε και δεν εβλεπε τοσα χρονια,τωρα της φαινοταν πιο ομορφα..ακουγε τα πουλια να κελαιδανε ..το νερο να τρεχει..αλλα δεν τα ειχε δει ποτε της..
αλλα πολυ πιο μαγικα ηταν αυτα που δεν ειχε ακουσει ποτε και εβλεπε τωρα..ο ουρανος..το φεγγαρι..τάστερια..τα πολυχρωμα λουλουδια..!!
ουτε η φαντασια της τοσα χρονια..δεν μπορεσε να προσεγγισει την πραγματικοτητα..
την πραγματικοτητα που τωρα πια μπορουσε να δει..!!!
μες στην χαρα της ξεχασε για λιγο τον αγαπημενο της...
γυρισε να τον αγκαλιασει..και τοτε ..τοτε τρομαξε.!!!
ο αγαπημενος της..ο πιστος της συντροφος..ο ανθρωπος που αγαπουσε ηταν ..τυφλος..!!.
τα εχασε..ο κοσμος αρχισε να χανεται κατω απο τα ποδια της..δεν ηξερε τι να πει..αλλωστε τι να του πει..αυτα που τοσα χρονια ακουγε η ιδια?
οχι δεν ηθελε....
αλλα η εκπληξη της δεν κρατησε για πολυ...συνεπαρμενη απο τον καινουργιο της κοσμο,αφησε τον εαυτο της να ταξιδεψει..
τωρα πλεον η φαντασια της δεν ηταν απροσωπη ..αμορφη..τωρα ηξερε τι ηταν αυτο που φανταζοταν τοσα χρονια..
οπως ηξερε πως απο δω και περα,μια καινουργια ζωη της ανοιγε τις πορτες της...
αλλα οχι..οχι πια δεν θα μπορουσε να ζησει την νεα της ζωη με καποιον που ηταν τυφλος..και ας τον αγαπουσε.
ναι τον αγαπουσε..αλλα δεν θα μπορουσε να ζησει μαζι του..τωρα ηθελε να χαρει καθε μερα..καθε ωρα και καθε λεπτο που περνουσε..
τα φωτα τα χρωματα οι μουσικες την ειχαν συνεπαρει.την ειχαν μαγεψει..ηθελε να τρεξει να φυγει..να πεταξει..
Και αυτο εκανε !!
ετρεξε..πεταξε..εφυγε..
και ηταν τρισευτυχισμενη που εβλεπε τον κοσμο με τα νεα της ματια....
τα ματια που της χαρισε αυτος..τα δικα του ματια ..!!!!!!!
Στα παραμυθια μου δεν υπαρχουν αγγελοι...δεν υπαρχουν νεραιδες..
αλλα ουτε και δρακοι..ισως εαν υπηρχε θυληκος δρακος..δεν ξερω..
αληθεια γιατι δεν υπαρχουν θηλυκοι δρακοι;
..η μηπως υπαρχουν..οχι στα παραμυθια, αλλα στην πραγματικη ζωη.!!!
Ηταν καποτε μια κοπελλα..πολυ ομορφη..αλλα τυφλη..
δεν ειχε δει ποτε της τον κοσμο..τον κοσμο που ακουγε..που οσφριζοταν..που ενοιωθε..αλλα δεν εβλεπε...!!
ειχε ομως τον καλο της..ειχε τον αγαπημενο της..που δεν εφευγε στιγμη απο το πλαι της..
και την αγαπουσε τοσο μα τοσο πολυ!! και τι δεν θαδινε για να την βλεπει ευτυχισμενη..
ηταν παντα στο πλαι της..πονουσε ηκαρδια του οταν επρεπε να της περιγραψει κατι..οταν επιμονα του ζητουσε να της πει τι ηταν αυτο που ακουγε..πως ηταν..
οι περιγραφες του λιττες,χωρις πολλα χρωματα..δεν ηθελε να την βλεπει να δακρυζει..δεν αντεχε τον πονο της..
καποια μερα καθως ηταν αγκαλιασμενοι και της φιλουσε το προσωπο..της υποσχεθηκε οτι θα κανει τα παντα για να μπορεσει να γινει καλα..για να μπορεσει να δει..
το προσωπο της φωτιστηκε..ελαμψε..και εκανε την καρδια του χιλια κομματια..και την υποσχεση του ..ορκο..!!
και εφτασε καποτε η μεγαλη στιγμη..μετα απο πολυωρες επεμβασεις,πολυμηνη αναμονη..ηταν η μεγαλη ωρα τωρα..
ανοιξε σιγα σιγα τα ματια της γεματη φοβο μηπως το σκοταδι εκεινο υπηρχε ακομη εκει..αλλα ΟΧΙ ..δεν υπηρχε πια σκοταδι..
ενα πρωτογνωρο φως την ελουσε !!!
υπηρχαν χρωματα..ποιο ειναι το κοκκινο? πιο το πρασινο,το μπλε το κιτρινο? δεν ηξερε και δεν την ενοιαζε..δεν θα ρωτουσε,κανεναν..θα το καταλαβαινε μονη της..
αρχισε να τοποθετει τους ηχους στις θεσεις τους..τους ηχους που τοσα χρονια ακουγε,
αλλα δεν ηξερε που ανηκουν..και της φαινοταν τοσο μαγικα ολα..ολα αυτα που ακουγε και δεν εβλεπε τοσα χρονια,τωρα της φαινοταν πιο ομορφα..ακουγε τα πουλια να κελαιδανε ..το νερο να τρεχει..αλλα δεν τα ειχε δει ποτε της..
αλλα πολυ πιο μαγικα ηταν αυτα που δεν ειχε ακουσει ποτε και εβλεπε τωρα..ο ουρανος..το φεγγαρι..τάστερια..τα πολυχρωμα λουλουδια..!!
ουτε η φαντασια της τοσα χρονια..δεν μπορεσε να προσεγγισει την πραγματικοτητα..
την πραγματικοτητα που τωρα πια μπορουσε να δει..!!!
μες στην χαρα της ξεχασε για λιγο τον αγαπημενο της...
γυρισε να τον αγκαλιασει..και τοτε ..τοτε τρομαξε.!!!
ο αγαπημενος της..ο πιστος της συντροφος..ο ανθρωπος που αγαπουσε ηταν ..τυφλος..!!.
τα εχασε..ο κοσμος αρχισε να χανεται κατω απο τα ποδια της..δεν ηξερε τι να πει..αλλωστε τι να του πει..αυτα που τοσα χρονια ακουγε η ιδια?
οχι δεν ηθελε....
αλλα η εκπληξη της δεν κρατησε για πολυ...συνεπαρμενη απο τον καινουργιο της κοσμο,αφησε τον εαυτο της να ταξιδεψει..
τωρα πλεον η φαντασια της δεν ηταν απροσωπη ..αμορφη..τωρα ηξερε τι ηταν αυτο που φανταζοταν τοσα χρονια..
οπως ηξερε πως απο δω και περα,μια καινουργια ζωη της ανοιγε τις πορτες της...
αλλα οχι..οχι πια δεν θα μπορουσε να ζησει την νεα της ζωη με καποιον που ηταν τυφλος..και ας τον αγαπουσε.
ναι τον αγαπουσε..αλλα δεν θα μπορουσε να ζησει μαζι του..τωρα ηθελε να χαρει καθε μερα..καθε ωρα και καθε λεπτο που περνουσε..
τα φωτα τα χρωματα οι μουσικες την ειχαν συνεπαρει.την ειχαν μαγεψει..ηθελε να τρεξει να φυγει..να πεταξει..
Και αυτο εκανε !!
ετρεξε..πεταξε..εφυγε..
και ηταν τρισευτυχισμενη που εβλεπε τον κοσμο με τα νεα της ματια....
τα ματια που της χαρισε αυτος..τα δικα του ματια ..!!!!!!!
33 σχόλια:
μια ιστορια..,ενα παραμυθι..που μου ειπε καποτε ενας πιτσιρικος..και δεν ηξερα απο που να φυγω για να μην με δει δακρυσμενο..!!!
Η αγαπη που εχασε τη μαγεια της οταν τα ματια της ειδαν τα χρωματα των λουλουδιων κ η αχαρηστια προβαλε εμπρος της!!!!!Καλημερα φιλαρακι!!!
Καλημερα φιλε!!λογικο να μην ξερεις που νακρυφτεις...για να μην σε δει δακρυσμενο ο πιτσιρικος...Ποσο λυπηρο ομως να χανεται η αγαπη...στην πρωτη δυσκολια!!!Πιστευεις οτι τον αγαπουσε?Και εφυγε μακρυα...με τα νεα της ματια?Στην ζωη μου εχω μαθει να μοιραζομαι και τις χαρες και τις λυπες...Αρχες...που τις υιοθετησα απο την οικογενεια μου και τις μεταφερω πια στην δικη μου οικογενεια...που δημιουργησα...Εχοντας λοιπον την συντροφο μου διπλα μου σε φουρτουνες και νηνεμιες..πορευομαστε εδω και 32 χρονια...κρατοντας και οι δυο....το τιμονι του καραβιου....καταπληκτικη η ιστορια σου Θοδωρη!!!
Οταν εχεις τα ματια σου και παρολα αυτα δεν βλεπεις.......την ψυχη που σου δινετε με ολη της την αγαπη..τοτε εισαι πραγματικα τυφλος!!!!η αναγκη την εκανε πριν να τον αγαπα!!μα η ματαιοδοξια της την εκανε να χασει οτι πολυτημοτερο και απο ολες της αισθησεις της!!την αληθινη α γ α π η!!
Η αχαριστία ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα!!
πολύ μελαγχολικό Theo.... και θα συμφωνήσω με την Λιλιάννα, ότι η αχαριστία είναι από τις μεγαλύτερες αμαρτίες..... περιστατικά σαν κι αυτό που σου είπε ο πιτσιρικάς συμβαίνουν πλέον στις μέρες μας.... συχνά..... κι εύχεσαι εκείνη τη στιγμή να μη συμβεί ποτέ σε σένα......σε οποιονδήποτε... έχεις δίκιο.... Ούτε στα Παραμύθια...... ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!
Καλημέρα συνοδοιπόρε.Πονεμένη ιστορία…και οι συνειρμοί του μυαλού…( Η δικαιοσύνη είναι τυφλή…)Η αγάπη χαρίζει ζωή….δίχως να ζητά ανταπόδοση.Να είσαι φωτεινός, δημιουργικός, χαρούμενος.Άννα
και όμως η ιστορία σου είναι κοντά σ αυτά που συμβαίνουν στην ζωή.....
Πανέμορφη ιστορία...Υπέροχο τραγούδι...Είσαι σίγουρα άντρας? :P
χαχαχα Μινα μου..δυστυχως απο τους λιγους εναπομειναντες αντρες,με Α κεφαλαιο..
Μπορείς σε παρακαλώ να μου πείς,που μπορώ να βρώ έναν τέτοιο άντρα?Μετά από 22 χρόνια γάμου και 50 χρόνια ζωής,έχω καταλήξει ότι τέτοιοι,υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.Ομως χωρίςπαραμύθι,δύσκολα ζείς .
Η ιστορία μελαγχολική όμως θα μείνω στο δικό σου σχόλιο στην αρχή και ειδικότερα στους θηληκούς δράκους. Θα ήθελα να είμαι ένας τέτοιος. Καλημέρα...
Πολύ συγκiνητική η ιστορία και το βίντεο υπέροχο...μπράβο βρε Theo.....ουφφφ συγκινήθηκα....Οταν αγαπάς τα δίνεις όλα και σίγουρα δεν περιμένεις να πάρεις τίποτα.......
Ευτυχως που εγω δεν χρειαζεται να φυγω για να μην με δεις δακρυσμενη......με κρυβει η οθονη.!!Τα παραμυθια τα φτιαχνουμε εμεις οι ανθρωποι για να κρυφτουμε απο την μιζερια μας.Μιλαμε για αγαπη,για ερωτα για συμπονοια....για ανθρωπια! Ε και;; Απλα μιλαμε.....μονο και μονο για να λεμε πως ειμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
καλημερα Θοδωρη!την ειχα και εγω καποτε διαβασει αυτη την ιστορια ,ειχα πολυ συγκινηθει...η αγαπη που γινεται θυσια του νεαρου και η αχαριστια που εισπραττει...δυστυχως αυτη ειναι η ζωη...ΥΓ.παντως δεν ημουν η μοναδικη που εκανα λαθος,μας αποσυντονιζεις πολυ...
Καλημερα σε ολους! Στην ζωη κανουμε τις επιλογες μας...δυστηχως ο κοσμος ειναι δυσκολος και σκληρος...για αυτο υπαρχουν τα παραμυθια...για να μας κανουν να ελπιζουμε..να δουμε να προχωραμε...μα και να διδασκομαστε...αλλα καθενας αναλογα με τις εμπιριες του περνει τα δικα του μυνηματα....Καθε παραμυθι ειναι μαγικο..εχει μια μεγαλη δωση αγαπης απλα γιατι τι χρειαζομαστε...Μα ακομα υπαρχει το παραμυθι αρκει να το θελησουμε και να κανουμε τις καταληλες επιλογες...Δυστηχως ομως ειναι δυσκολο και πανω απ ολα αν αγαπας πρεπει να ξερεις και να συγχωρεις ακομα και αν σε πληγωσε τοσο.... Ο πιτσιρικας που λες Φιλε μου πιστευω πως για το μονο που θα παραξενευονταν αν σε εβλεπε δακρισμενο θα ταν ενα ΓΙΑΤΙ? Αφου ετσι ειναι η αγαπη να δινεις τα παντα στο αλλον...μερικες φορες ομως στον κοσμο τον μεγαλων ειναι αλλιως...Κατι τετοιο θα ακουγες νομιζω.... Οσο για το βιντεακι φανταστικο σε ευχαριστω!Καλημερα!
Το παραμυθάκι το έχω διαβάσει ξανά και ξανά.Είναι αυτό που έγραψες Theo ιστορίες που μπαίνουμε και τις διαβάζουμε ξανά και ξανά αλλά με άλλο περιτύλιγμα.Αλλά ο θαυμασμός … θαυμασμός στο περιτύλιγμα σου από όλες και όλους.Πριν μπω εδώ να κάνω το σχόλιο μου είχα περάσει από το βιβλίο επισκεπτών σου επισκεπτριών σου και πρόσεξα κάτι το παραμυθάκι που μας έβαλες το έχουμε ξαναδιαβάσει το video που μας έβαλες εσύ το έβαλες πρώτος η στο άφησαν πρώτα στο βιβλίο επισκεπτών σου και μετά το έβαλες.Ο ΆντρΑς δεν λέει μόνο για το ποιος του είπε την ιστορία αλλά και ποιος του πρότεινε το video εδώ δημόσια άντρα Theo.Αχχχ πάλι σου έκοψα την σαντιγί η μήπως το σιρόπι σας?
Πριν 25 περίπου χρόνια όταν μπήκα στο δίλημμα στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου να μείνω ή να φύγω επέλεξα το πρώτο...Δεν το μετάνιωσα ποτέ!!!Δεν το είδα σαν θυσία.Αν η αγάπη έχει ρίζες κανένας αέρας και καμιά δύναμη της φύσης δεν την ξεριζώνει...Μόνο ότι είναι επιφανειακό!Δύναμη ψυχής και υπέρβαση του ΕΓΩ χρειάζεται...Πάντως με άγγιξε πολύ το \'\'παραμύθι\'\' σου καλέ μου Θοδωρή!
Απίστευτη ιστορία....Τόση αγάπη και τόση ομορφιά...Κρίμα που δεν μπορώ να δω το βίντεο τώρα... :-(
oμορφη ιστορια......
Σκληρό αλλά αληθινό.... σαν τη ζωή!!! Οι περισσότεροι ξεχνούν εύκολα και κοιτάζουν την πάρτη τους... λίγοι μπορούν να δώσουν τα πάντα... ελάχιστοι!
h axaristia den exei fylo..kai opoy niwseis axaristo..fyge makrya me eishthrio xwris epistrofh..skepsoy pws glytwses kai den eides ta xeirotera..makiaaaa
Ναι......και όπως λέγαμε....!!!Καλοσύνη εγώ αποκαλώ ...την συνήθεια ...και Φυσική Καλοσύνη ....την προδιάθεση ...όπου είναι η μεγαλύτερη από όλες τις αρετές και τις αξίες του ανθρώπινου νου..........
Ιστορία παρμυθένια... κι όμως η ζωή γράφει πολλές ιστορίες παραμυθένιες με πικρό τέλος σαν κι αυτή... Πόσες φορές όλοι μας... δεν έχουμε βάλει τα χεράκια μας... να βγάλουν τα ματάκια μας.... Καλή σου νύχτα Θοδώρη... και όνειρα γλυκά...
Όταν η αγάπη γίνεται αχάριστη τι κάνουμε???
Έχω ακούσει τόσες φορές πως η αγάπη είναι ανιδιοτελής και άλλες τόσες για το πόσο αχάριστοι είναι οι άνθρωποι...
ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΓΓΕΛΟΙ Η ΟΧΙ,ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ Κ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΚΡΟ Η ΜΕΓΑΛΟ
Eριφυλη εχεις ακουσει μονο?????
Καλημέρα theo, Το σχόλιό μου εκπορεύεται από την διαπίστωση πως την ίδια στιγμή που μιλάμε για μια ανιδιοτελή αγάπη την ίδια ακριβώς είναι που ρίχνουμε το ανάθεμα της αχαριστίας.Ανιδιοτέλεια είναι να προσφέρουμε χωρίς να προσδοκούμε σε προσωπικά οφέλη έστω και αν αυτά είναι αντίστοιχες συμπεριφορές… το μόνο ίσως αντάλλαγμα που δικαιολογείται είναι η ικανοποίηση πως πράξαμε αυτό που οι ίδιοι θέσαμε ως πάγια τακτική , η λεγόμενη «καθαρή βούληση» όπως την χαρακτήρισε ο Κάντ ( για όσους θέλουν να το ψάξουν περισσότερο ) .Η απόδοση της Αχαριστίας έρχεται να άρει τις καθαρές μας προθέσεις και να τις κατεβάσει στο επίπεδο της ανταλλαγής.Όταν θεωρώ εαυτόν συνεπή απέναντι σε κάποιον ο οποίος τελικά μου συμπεριφέρεται αναντίστοιχα, μάλλον δεν πρόκειται για αχαριστία αλλά για την κατάρρευση του αυτονόητου και αυτό όντως προκαλεί απογοήτευση .Αλλά τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίζει για την συμπεριφορά του όπως και ο κάθε ένας αποφασίζει με ποιους θα συγχρωτιστεί. και πάνω σε ποια βάση. Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία ,θα μπορούσα να χαρακτηρίσω πολλούς ανθρώπους ως αχάριστους αλλά βρίσκω τελικά πως η αιτία ήταν οι διαφορετικές μας επιθυμίες, προθέσεις όσο και δυνατότητες.. Ας πρόσεχα !Η αχαριστία είναι ένα εφεύρημα, κάτι που δεν υφίσταται πραγματικά και η υποψία πως μπορεί να μας αποδοθεί ένας τέτοιος χαρακτηρισμός μας δεσμεύει αλυσοδένοντας την ανεπηρέαστη πρόθεση μας μέσα σε ένα κλίμα ευγνωμοσύνης που χωρίς να το καταλάβουμε επιδρά σε μελλοντικές μας πράξεις και αποφάσεις..Ο «άσωτος υιός» που αισθάνεται υποχρεωμένος προς τους «αξιέπαινους» γονείς του, ο άνθρωπος που φεύγει από μία σχέση όταν εκλείπει το βασικό συστατικό του έρωτα αβασάνιστα χαρακτηρίζονται ως «αχάριστοι» γιατί δεν ανταπέδωσαν τις «θυσίες» που τους έγιναν και πάει λέγοντας.. Στην ιστορία που παραθέτεις υπάρχει μία τυφλή κοπέλα που όταν βρίσκει το φως της εγκαταλείπει τον αγαπημένο της και γι αυτό χαρακτηρίζεται ως αχάριστη. Η αγάπη όμως εκτός του ότι είναι ανιδιοτελής είναι και αδέσμευτη, ελεύθερη .. δεν δεσμεύεται αλλά αυτοδεσμεύεται .. ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν το καλύτερο…Και ναι, μπορεί να μην αγάπησε.. αλλά αχάριστη! Γιατί? Ποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θα ήθελε δίπλα του κάποιον από ευγνωμοσύνη και μόνο?
Τελικά θα συμφωνίσω απόλυτα με την Εριφύλη.... το έθεσε έτσι όπως ακριβώς θα έπρεπε να το βλέπουμε αλλά μάθαμε να έχουμε εύκολους κάποιους χαρακτηρισμούς και εγώ το κάνω κι ας ξέρω πως δεν είναι έτσι....Το εγώ μας κυριαρχεί εύκολα κι ψάχνει να καταδικάσει και να αφορίσει ότι νομίζουμε ότι το προσβάλει και το εγκαταλείπει....
Eριφυλη εχεις εναν θαυμασιο λογο και ξερεις να τον αποδιδεις τελεια..εγω θα σου το πω απλα ..δεν εισαι σε εναν ανθρωπο διπλα απο ευγνωμοσυνη και μονο..αλλωστε στην ιστορια -παραμυθι η κοπελλα δεν γνωριζει καν την θυσια του νεαρου για να αισθανεται ευγνωμοσυνη..αλλα οι περισοτεροι απο εμας. (πλην ελαχιστων εξαιρεσεων)...μετα απο καποια χρο\'νια συμβιωση,ειμαστε διπλα σε εναν ανθρωπο-συντροφο,και μας κρατα η αγαπη αυτη.. η αγαπη της συντροφικοτητας..που επαψε πλεον να ειναι ερωτας..(εαν υπηρχε ποτε..)Και μεσα στην αγαπη αυτη της συντροφικοτητας που δενει δυο ανθρωπους,ειναι η οικογενεια.και η Ευγνωμοσυνη του ενος προς τον αλλον..Αυτα τα δυο ειναι που "δενουν" μια μακροχρονια συμβιωση..
Αγαπητέ theo,Ο λόγος για τον οποίο είναι κάποιος με κάποιον είναι άλλου παπά ευαγγέλιο..Το σχόλιο μου αφορά στην αχαριστία και πως την εκλαμβάνουμε και προέκυψε ως θέμα μέσα από τα σχόλια των φίλων που προηγήθηκαν όπου αυτό που κυρίως τα χαρακτηρίζει είναι η αναφορά στην αχαριστία.Είναι άξιο λόγου πως ενώ μέσω της ιστορίας δεν τίθεται τέτοιο θέμα, ωστόσο οι συλλογισμοί των περισσοτέρων παραπέμπουν εκεί.Και μια ερώτηση... τι ήταν αυτό που σε συγκίνησε σ αυτήν την ιστορία έτσι ώστε να μπεις στην διαδικασία να την δημοσιεύσεις ?
Το να αρνείται κανείς ότι δεν υπαρχουν αγγελοι και νερά\'ι\'δες είναι απλώς μια υλιστική σκέψη!!!Υπάρχουν και η αρνησή να δεχτει κανείς αυτά τα όντα σα πραγματικότητα με θλιβεί πάρα πολύ!!! Σίγουρα θλίβει και αυτά τα ίδια που είναι γύρω σου φίλε μου!!!!Όσο για τους θυληκούς δράκους, αυτό ειναι λάθος!!!Οι δράκοι έχουν και την θυληκή και την αρσενική αρχή μέσα τους, είναι ερμαφρόδιτοι, αλλά αυτό ειναι μεγάλη ιστορία που θα χρειαζόταν μια ολοκληρη ανάρτηση για να εξηγηθεί και όχι ένα απλό σχόλιο!!!
Δημοσίευση σχολίου