Whois Mark

Τρίτη

13 Ο Βλαμογιαννος..



Μια απο τις απολαυσεις μου ειναι το διαβασμα του Κυριακατικου τυπου..
Πρωι στο καφε απεναντι απο το παρκο,να διαβαζω την εφημεριδα μου εξαντλωντας ενα διωρο..και δυο καφεδες..
Η αληθεια ειναι οτι τον περισσοτερο χρονο παρατηρω τον κοσμο,η συζητω με φιλους παρα διαβαζω κατι..
Θαυμασια ημερα η χθεσινη..και ηλιος εχει παρει τοσες οικογενειες με μικρα παιδια απο το χερι και τους εβγαλε βολτα ..
Στα διπλανα τραπεζια ολοι με γυαλια ηλιου (και εγω το ιδιο..για να μην νομιζετε πως αποτελω εξαιρεση..),σαν καποιο απαραιτητο αξεσουαρ αν και ολοι καθομαστε στην σκια..
Ειναι ενα ξενοιαστο Κυριακατικο πρωινο οπως και πολλα πρωινα..με πολυ κοσμο να κανει την βολτα του,και τα πιτσιρικια να τρεχουν και να παιζουν στην απεναντι πευρα..
Καποια στιγμη βλεπω να περνουν απο απεναντι ο Φιλος μου ο Δημητρης με τον κολλητο του τον Βλαμογιαννο..αρα μολις τελειωσε η θεια λειτουργια σκεφτηκα......


Βλαμογιαννος ειναι ενα παρατσουκλι που δεν θυμαμαι ποτε του προσδωθηκε,αλλα ξερω οτι βγηκε απο το Βλαμενος,και το Γιαννης..
Και η αληθεια ειναι πως ολοι τον φωναζουμε ετσι διχως να δινουμε πλεον σημασια στην εννοια της λεξης..ειναι σαν να γεννηθηκε και βαπτιστηκε με αυτο το ονομα..
Για ολον τον κοσμο αυτο ειναι το ονομα του,και κανεις δεν το λεει απο κακια..
Ο Βλαμογιαννος..ενα παραξενο παιδι..πολλες  φορες πανεξυπνος..και αλλες παλι εντελως ανοητος..
Ειναι αυτο που θα ελεγε ο καθενας.."καθυστερημενος"..διχως ομως να μπορεις να προσδιορισεις τι ακριβως εννοεις..
Πολυ χοντρα γυαλια..ενα ασυναρτητο κουνημα της κεφαλης καθως περπαταει..κουτσαινοντας ελαφρα..θαρεις πως το κεφαλι..το δεξι ποδι,και το δεξι χερι ειναι ανεξαρτητα απο το σωμα του..
Απο μικρος ειχε αυτο το κυρτωμα των ωμων..και το παλιομοδιστικο ντυσιμο,που τον εκανε να φαινεται σαν μεσηλικας..
-Ελατε κερναω καφε", τους φωναζω..
-Εαν ειναι να κερασω εγω τοτε ερχομαστε",λεει ο Δημητρης.
-Καλα..τοτε κερναω τρια cd,και δυο DVD",τα συνηθη Κυριακατικα δωρα μου στον Βλαμογιανο..
-Παμε..παμε..παμε...,τον τραβαει ο Βλαμογιαννος προς το μερος μου..
Καθως κατεβαινει βιαστικα και απροσεκτα το πεζοδρομιο,ενα αυτοκινητο παρολιγο να τον πατησει..
Ευτυχως τον κτυπησε ελαφρα ο καθρεπτης...
-Μα.μα..μα...μαλάκααα",φωναξε απο την τρομαρα του,αν και συνηθως δεν εκφραζεται ετσι..
Το αυτοκινητο σταματησε,και δυο σωματωδεις τυποι πεταχτηκαν εξω και τους πλησιασαν..
-Ποιον εβρισες ρε μαλακισμενο?" λεει ο ενας και πιανει τον Βλαμογιαννο απο το σακκακι..
-Δεν εβρισε αυτος..εγω φωναξα",λεει ο Δημητρης..προχωρωντας μπροστα..
Και πριν προλαβει να τελειωσει την φραση του δεχτηκε μια γροθια στο προσωπο,απο τον αλλο τυπο..
Ολα εγιναν τοσο γρηγορα..
Ο Δημητρης ξαπλωμενος στο πεζοδρομιο να πιανει το κεφαλι του για να προστατευτει απο τα κτυπηματα των "τσαμπουκαδων",και ο Βλαμογιαννος να κλαιει,και να φωναζει..
-Οχι..οχι..τον φιλο μου..τον φιλο μου..τον φιλο μου..
Πεταχτηκαμε ολοι επανω και τρεξαμε προς το μερος τους..
Οι τυποι μπηκαν στο αμαξι και εφυγαν..σαν να μην συνεβει τιποτα το ιδιαιτερο..
Σηκωσαμε τον Δημητρη απο το πεζοδρομιο,και πηγαμε στο τραπεζι,ενω ο σερβιτορος εφερε χαρτοπετσετες και νερο,για να σκουπισει τα αιματα..
-Εισαι καλα?",του λεω.."πονας πολυ?"..
-Οχι δεν ειναι τιποτα "..μου λεει.."ετσι κι αλλοιως η μυτη μου ανοιγει με το παραμικρο,και τρεχει αιμα"..
Ο Βλαμογιαννος διπλα του συνεχισε να κλαιει..και να τρεμει..και προσπαθουσε να αγκαλιασει τον Δημητρη φοβουμενος ομως μηπως το αγγιγμα του τον πονεσει..
-Ηρεμηστε βρε παιδια..μια χαρα ειμαι...παει..περασε..",λεει ο Δημητρης απευθυνομενος προς ολους μας..
Περασαν πεντε λεπτα απολυτης σιωπης..ενω στο μυαλο μου ερχονταν ολη η προηγουμενη σκηνη καρε καρε..
Ο Γιαννης σηκωθηκε να παει στην τουαλεττα..
-Δεν ξερω τι να πω Δημητρη..αλλα η φιλια σας πρεπει να ειναι πολυ δυνατη..εφαγες τοσο ξυλο για κατι που δεν εκανες..
-Πρεπει να τον αγαπας πολυ τον Γιαννη..
Εναι μειδιαμα σχηματιστηκε στα χειλη του..και ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο του,διχως να κανει τον κοπο να το σκουπισει..
-Ξερεις Θοδωρη,με τον Γιαννη δεν ημασταν παντα ετσι..δηλαδη εγω δεν ημουν ετσι..
Οταν ειμασταν μικροι,για μενα ηταν το ηλιθιο της γειτονιας..
Και οταν καποτε οι δικοι μου επρεπε να πανε Αμερικη για να χειρουργηθει ο πατερας μου,με αφησαν εξι ολοκληρους μηνες στην γειτονισσα...
Θεωρουσα πως ηταν οτι χειροτερο μπορουσε να μου συμβει..
Ημουν ολομοναχος,και ειχα και απο πανω και ενα ηλιθιο κουτσο παιδι,ενα παραξενο...αρρωστιαρικο βουτυροπαιδο..ενα σπαστικο που δεν μπορουσε να τρεξει..που η μυτη του ετρεχε συνεχως..που ειχε περασει ενα καλοκαιρι σε τεχνητο πνευμονα..κατι που για μενα ηταν τοσο τρομακτικο..σαν να βιωνα ταινια τρομου...
Ετσι για εξι συνεχομενους μηνες ξεσπουσα στον Γιαννη..και τον εσπρωχνα εδω και εκει..
Τον κτυπουσα και τον εκαμνα να υποφερει,διχως λογο και αφορμη..γιατι πιστευα πως ηταν η αιτια ολων αυτων που περνουσα..
Και μια μερα,καθως  τον κτυπουσα με την ζωνη μου..μονο και μονο για να τον βλεπω να κλαιει,κατι...κατι.. ειδα στα ματια του..
Κατι που με αγγιξε βαθεια..
Ειπα στον εαυτο μου σχεδον φωναχτα..
-Ο Γιαννης ποναει το ιδιο με εμενα..!!



-Ημουν μικρο παιδι..και αυτη η διαπιστωση ισοδυναμουσε με μεγαλη ανακαλυψη..κατι...κατι σαν την θεωρια της σχετικοτητας..
Ημουν πολυ μικρος αλλα καταλαβα πως ολοι πονουσαν οσο και εγω..πως ο καθενας ενοιωθε εναν αναλογο πονο βαθεια στην καρδια του..
Καταλαβα επισης οτι ποτε δεν θα μπορουσα να ξεφυγω απο αυτον τον πονο..οχι μονο εγω..αλλα και κανενας αλλος..
Αλλα η ζωη μας βοηθα να τον αντεξουμε..ετσι δεν ειναι?
Μπορει να εισαι φτωχος..η μονος..η αρρωστος..η να μην σε αγαπουν αρκετα..η να μην σε αγαπουν οπως  εσυ θα ηθελες να σ'αγαπουν..η να νοιωθεις οτι σε ποδοπατουν..η να νοιωθεις αχρηστος..η οτι δεν εισαι τοσο καλος οσο οι ανθρωποι που θελεις να τους μοιασεις..
Ωστοσο παντα υπαρχει κατι που κατατρωγει τους περισσοτερους ανθρωπους..ενα παρασιτο που ανοιγει μια τρυπα στην καρδια τους..
Και εγω αναρωτιομουν ξανα..και ξανα..το γιατι..
Γιατι εφτιαξε ο Θεος εναν κοσμο οπου ολοι πονουν?



Και κανοντας παρεα με τον Γιαννη..κοιταζοντας τον..ξερεις τι καταλαβα?
Την απαντηση.!!!!
Ξερεις γιατι ειναι ετσι ο κοσμος Θοδωρη?
Για να χρειαζομαστε ο ενας τον αλλον..
Για να μην παρουμε ολοι τα βουνα και τις ζουγκλες και γινουμε ημιαγριοι..αν οχι αγριοι...
Για να μεινουμε ο ενας κοντα στον αλλον..να προσφερουμε ο ενας στον αλλον..και ολοι μαζι να φτειαξουμε τον κοσμο..
Επειδη η δυστυχια θελει παρεα..και η παρηγορια μιας αλλης ψυχης,ειναι το μοναδικο βαλσαμο για τις πληγες μας.."



Ο Βλαμογιαννης  γυρισε απο την τουαλεττα προσπαθωντας να φορεσει ενα ψευτικο χαμογελο στα χειλη..
Και καθως τον κοιτουσα να ερχεται, για πρωτη φορα στην ζωη μου τον ζηλεψα!!!









13 σχόλια:

sofaki είπε...

gia na xreiazomaste o enas ton allon...kratw ayto teo moy..tipote allo...posh alh8eia krybei ayth h frash..filia

Thanasis- είπε...

Το έγραψα και αλλού σήμερα :"Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο"!!!Πόσοι όμως την έχουν εμπεδώσει αυτή την παροιμία. Συνήθως ο πόνος του άλλου είναι χαρά μας και η χαρά του άλλου λύπη μας!!!!!! Ε,,πως να πάει μπροστά αυτός ο κόσμος......

Maria είπε...

Νομίζω μια ιστορία βγαλμένη από πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις εσωκλύει όλο το νόημα στο γιατί πονάμε! γιατί ο ένας βλέπει το άσπρο και ο άλλος το μαύρο...γιατί μα για αυτό που είπες, είπε, είπαν με τις λέξεις με τις πράξεις με το κοίταγμα οι πρωταγωνιστές της αληθινής σου ιστορίας...Για να Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.!!!Για να μην παρουμε ολοι τα βουνα και τις ζουγκλες και γινουμε ημιαγριοι..αν οχι αγριοι...Για να μεινουμε ο ενας κοντα στον αλλον..να προσφερουμε ο ενας στον αλλον..και ολοι μαζι να φτειαξουμε τον κοσμο..Επειδη η δυστυχια θελει παρεα..και η παρηγορια μιας αλλης ψυχης,ειναι το μοναδικο βαλσαμο για τις πληγες μας..Τιμή μου που διάβασα ετούτη την εμπειρία δύο φίλων...

thalia είπε...

Μια πολύ-πολύ διδακτική ιστορία για όλους μας.........Καλό ξημέρωμα σε όλους.

Αλέξανδρος είπε...

Μ αρεσει ο τροπος σου γιατι ειναι απλος ουσιαστικος και καταληγει καπου! Χωρις σκοπελους υπεροψιας η παντογνωσιας! Ετσι ακολουθω με ευχαριστηση την περιγραφη και στο τελος μενει κατι... Ο προβληματισμος... Καλημερα!

ΓΕΩΡΓΙΑ είπε...

καλησπερα...μακαρι να μας μεινει κατι απο αυτη την ιστορια....εστω και η ζηλια...η ζηλια για αυτο το "αληθινο" που εχουν αυτοι οι φιλοι.....

antoyanet είπε...

μικρα διηγηματα τοσο περιεκτικα καθε φοραζωντανα γλαφυρα που μας κανουν να πιστευουμε οτι ειναι αληθειαειναι οντως αληθεια η δικη σου πνευματικη αληθειαευχαριστω για τις ομορφες αληθιες που μας επιτρεπεις να βλεπουμε καλα να περνας

Contessa's είπε...

Δεν ξέρω αν η ιστορία που αναφέρεις είναι πραγματική και ελάχιστη σημασία έχει, μπορώ όμως να σε βεβαιώσω ότι με συγκίνησε βαθύτατα, αφού κατά κάποιο τρόπο την "έζησα" μέσα από την άρτια περιγραφή σου.Ναι, πάνω απ\' όλα είμαστε Άνθρωποι και σαν Άνθρωποι πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και μονιασμένοι. Είναι σπουδαίο να έχεις ανθρώπους που σε νοιάζονται, που μπορείς να πάρεις μαθήματα ζωής απ\' αυτούς, που έχουν να σου προσφέρουν σε συναίσθημα και συντροφικότητα....Μακάριοι όσοι αγαπούν αληθινά και βαθειά, γιατί μπορεί η σκληρή εποχή μας να μην επιτρέπει τέτοιου είδους "ανόητους" συναισθηματισμούς, ομως, καμιά φορά είναι τόσο όμορφο να αφήνεις τον εαυτο σου να "τσαλακώνεται" από αγάπη και νοιάξιμο για το συνάνθρωπό σου......Εύγε Θοδωρή μου......Ένα υπέροχο βράδυ και πολλά φιλιά γλυκό φιλαράκι :))

Georgia είπε...

Καλημερα Θοδωρη.....Καλημερα σε ολους!!!http://www.youtube.com/watch?v=FzjsdaxGAxI

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ☆ღ ΜΥΡΣΙΝΗ ღ ☆Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ είπε...

ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΚΕΙΝΗ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ ΟΣΟ ΕΜΕΙΣ...ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΤΡΙΦΤΕΙ Η ΜΟΥΡΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΛΙΚ....ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΥΧΩΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΤΕ ΑΡΓΑ !!!ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΞΗΜΕΡΩΜΑ !!!!!

Aaylita είπε...

Πολύ ωραία ιστορία, Theo...Πολύ αληθινή σε αισθήματα και συναισθήματα...συγκινητική με μηνύματα ανθρωπιάς!! Νά\'σαι καλά!!

black-Martini είπε...

Καλησπερα..Τεο.....Δεν εχω λογια να περιγραψω τα συναισθηματα που μου αφησε η ιστορια αυτη!!...Σιγουρα παντως την επομενη φορα θα κοιταζω με αλλο ματι.....καθε \'\'βλαμμενο΄΄ που περνα απο διπλα μου ή που γνωριζω....Και αυτη η ταμπελα βρε παιδι μου;;....Ποτε αραγε θα βγαλουμε τις ταμπελες απο τους ανθρωπους....Ποτε θα σταματησουμε να τους βαπτιζουμε....επειδη απλα δεν μας κανουν ως μυαλα ή παρουσιες;;...Καλο βραδυ φιλαρακι!!

katie είπε...

Καλημέρα Τεό, πολύ σιγκινητική και αληθινή ιστορία....αυτό που λείπει από τους ανθρώπους σήμερα είναιη αίσθηση ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον....τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή....πόσο μάλλονστις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.....μέσα από τις σχέσεις δείχνουμε ποιοί πραγματικά είμαστε.....

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
.